Συλλογή κειμένων για το fanzine "AKONI"

Θεατής που μου μοιάζει

    Όταν βλέπεις μία μεγάλη φωτιά, το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να αναπαράγεις την είδηση.

Μπορείς να κάνεις και πως δε την είδες ή να μη την είδες καν επειδή έχουν καεί τα ματοτσίνορα σου.

Αν έχεις καεί στο δέρμα με φωτιές σαν αυτή, θα γονατίσεις κι αν βρεις την δύναμη θα πας σέρνοντας για βοήθεια. Αλλιώς θα τρέξεις να τη σβήσεις ή θα στρέψεις το βλέμμα να την κοιτάξεις, έστω για λίγα λεπτά.

Αυτή την εικόνα θα τη θυμάσαι για πάντα.

Θες να πιστεύεις πως μία κραυγή θα ποτίσει,

πως δεν είναι εμπρησμός και τίποτα δεν προγραμματίζεται.

Λίγη αποφασιστικότητα θα σε κάνει να το καταλάβεις.

Έτσι κι αλλιώς δεν μας έμεινε και τίποτα!

Μόνο ο διψασμένος εαυτός μας.

    Ξέρεις ότι στους δρόμους της καθημερινότητας, 

ανάμεσα στα ντουβάρια και στα πεζοδρόμια της συναναστροφής, 

οι ψυχές μας θα χορέψουν με ζωηρό ρυθμό.

Λίγες στιγμές ευφάνταστης δύναμης και αξεπέραστης ηρεμίας.

Λίγες και απίθανες αβαλσάμωτες νοοτροπίες ανάμεσα στο πλήθος.

Μας προσπερνούν οι ανάσες και εμείς επιλέγουμε τον τρόπο.

Τσακίζοντας τις στιγμές του σήμερα,

θα προσπαθήσουμε να ορθώσουμε την ύπαρξη μας.

Μας ανήκει!

Ο ήχος της Σαλαμάνδρας*

Στο πέρασμα του χρόνου ετοιμόλογοι δακτυλογράφοι πίσω απ΄το παράθυρο, πατώντας απλός ένα κουμπί, δηλητηριάσαμε το φαγητό μας, τη σκέψη και τη ψυχή μας και στο τέλος σκουπιστήκαμε με μωρομάντηλα για να μην αφήσουμε ίχνη που θα αποδεικνύουν ότι ήμαστε όλοι ζώα.

Μεγενθύναμε τις οθόνες των τηλεοράσεων και συρρικνώσαμε τις οθόνες των υπολογιστών, μέσα σε υποκριτικά πρόστυχα αναφιλητά ηδονής και απόλυτου ελέγχου.

Κατσουφιάσαμε και στριμωχτήκαμε σε εξαρτήσεις φόβου λιγοστών τετραγωνικών, μαζεύοντας ψίχουλα – επιδόματα από το πάτωμα.

Φορώντας μάσκα και γάντια μιας χρήσης, οι αποστάσεις και ο φόβος μεγάλωσαν και κινούμαστε όλοι με γεωγραφικές συντεταγμένες καταπίνοντας «cookie».

    Ο θεός (χρήμα) και ο φόβος (εξουσία) θεριεύουν πάνω από τα κεφάλια μας κι εσύ παρέμεινες πίσω απ' το παράθυρο καθιστός να παρατηρείς τη γιαγιά που σκοντάφτει στα σαρίδια και δεν ήξερε από ψυχολογία του πλήθους.

*Η σαλαμάνδρα υπήρξε κάποτε η παρέα ενός παιδιού και μια μέρα που ο ήλιος είχε κρυφτεί, 

την έλιωσε εσκεμμένα ο «άνθρωπος» πίσω απ' το παράθυρο.

Ιστορικά, δεν είναι το μοναδικό ζώο το οποίο συνδέθηκε συμβολικά με κάτι ξένο προς την πραγματική του φύση, 

αφού σε πολλούς πολιτισμούς και σε διαφορετικές περιόδους χρησιμοποίησαν το εν λόγο αμφίβιο συμβολίζοντας την εσωτερική δύναμη, το κακό, το θάρρος, το πάθος, τη συντροφιά του τεχνίτη (κατά τον «Αιλιανό») κλπ. 

Ετυμολογικά η λέξη σαλαμάνδρα προέρχεται από την Ανατολή και σε όλες σχεδόν τις εκδοχές (ορθώς ή μη) 

σχετίζεται με τη φωτιά. Το νερό, ο αέρας και η γη (τα υπόλοιπα τρία στοιχεία της φύσης), 

απειλούνται άμεσα και σε πολλές περιπτώσεις (αν όχι σε όλες) δεν είναι δεδομένα.

Την τωρινή εποχή, όπου ο άνθρωπος μετατράπηκε σε ζώο κρυπτικό όπως η σαλαμάνδρα, ο ήχος της 

μπορεί να ακουστεί μέσα από τις φλόγες της έκφρασης, της αλληλεγγύης και της ουσιαστικής άρνησης, 

βάζοντας φραγμό στην όλο και αυξανόμενη καταστροφή της φύσης. 

Για μια ζωή χωρίς κυριαρχία και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, 

με ουσιαστικές ανάγκες, που καμία δε μας χαρίστηκε και δεν θα μας χαριστεί απλόχερα από καμία εξουσία.

Ζωή χωρίς καταπίεση!

Ρομπότ

Κάνεις τα πάντα μηχανικά,

κι ίσως γι’ αυτό δε μπορείς να βρεις την άκρη.

Φορτωμένος μέχρι τ’ αυτιά με ένα σπασμένο πρόγραμμα 

του οποίου τα δεδομένα αδυνατείς να επεξεργαστείς, 

περπατάς νωχελικά στεγνός από συναισθήματα.

Σελιδοποιείς τις αναμνήσεις σου φορώντας ωτοασπίδες και τις συνθέτεις υπό τον ήχο μίας αέναης κυκλικής επαναλαμβανόμενης κίνησης.

Μούδιασαν τα δάχτυλα μου μέχρι να σου εξηγήσω γιατί είμαι εγώ εδώ και πως, τα προσωπικά σου συμφέροντα έγιναν η τρύπα που θάψαμε βαθιά την δημιουργικότητα και μία σκέψη απλή που έλεγε πως:

Αν το κράτος είναι το κεφάλι στον «εθνικό κορμό»,

η «δεξιά» το μακρύ χέρι του συστήματος και η «αριστερά» το άλλο, τότε αστυνομία και στρατό βάλε τα δυο πόδια. 

Επιλογές της μοίρας

Η θερμοκρασία της φωτιάς και του πάγου,

του ποταμού η ορμή, 

η δύναμη του ανέμου και η αλμύρα της θάλασσας,

χαϊδεύουν το πόμολο της πόρτας σου.

Την ώρα της καταστροφής είσαι τόσο μικρός και αδύναμος.

Κρυφοκοιτάζεις από την κλειδαρότρυπα το διαφορετικό,

ενώ ο εχθρός σου μοιάζει και τον έβαλες στο σπίτι σου συναινετικά.

Έμεινες μέσα και συνεχίζεις να μιλάς αδιάκοπα, δίχως ουσία.

Αν γυρνούσες στο μέρος που αγάπησες από παιδί, το ξέρεις καλά και με όλη σου τη δύναμη πως θα βοηθούσες τον διπλανό σου γνωρίζοντας πως επιβιώνουν στη φύση που ποτέ δε τη σεβαστήκαμε και ήρθε η ώρα να μας εκδικηθεί, πίνοντας κρασί αναπαυτικά στο ίδιο τραπέζι μαζί με τη μοίρα.

Το Δέντρο και ο Άνθρωπος

Άνθρωποι-Ζώα ριζωμένοι σαν δέντρα.

Σπόρος – Χώμα – Νερό – Ήλιος.

Έμβρυο – Σώμα – Νερό – Ήλιος.

Η Ζωή, απ’ το ξεκίνημα χωρίς αρχή,

έως το τέλος χωρίς κατάληξη…

Σε φοβίζει;Η μήπως σε πιάνει άγχος;

Φυλακίζεσαι στο σώμα που θα γίνει χώμα.

Δε ζεις δίχως νερό, δίχως ήλιο.

Μεγαλώνεις…

Ριζώνεις… 

σε γλάστρα;

στη γη;

σε θερμοκήπιο με λάμπα;

Διάλεξε!

Διεκδίκησε!

Πες μου!

Μπορείς!

Που θα πας τα κλαδιά σου;

Που θα σε πάνε και πως θα σε κλαδέψουν;

Τα φύλλα σου κιτρινίζουν και πέφτουν.

Έχει φεγγάρι σήμερα και αυτό σε ανησυχεί.

Ήρθε η ώρα σου.

Όχι…

Δεν αρρώστησες.

Έγινες τεμάχιο.

Ξύλο.

Κάποιος σε ξάπλωσε στο χώμα με ένα αγριεμένο αλυσοπρίονο που έφτυνε μαύρο λάδι, ενώ πιο πριν σε είχε κουφώσει η φωτιά που σου βάλανε.

Άνθρωπος αγράμματος ξύλο απελέκητο, μου έλεγαν κάποτε…

Πλέον απειλή είναι η ομοιομορφία,

η τυποποίηση με λείες και τεχνητές επιφάνειες που άλλο φαντάζουν και άλλο είναι.

Στηρίζομαι σ'ένα μασίφ πελεκημένο ξύλο,

που ακονίζει την σκέψη, 

που κρατάει την αυθεντικότητα του και την διαφορετικότητα του.

Αυτό που σε ταξιδεύει στην ιστορία του,μέσα από τα ίδια του τα "μάτια" και τις "βιωματικές του εμπειρίες".

Μ’ αρέσει η ανάγλυφη μορφή σου γιατί δε μοιάζει με καμία!

Μη ρίχνεις το βλέμμα σου!

Κάποτε ήμασταν δέντρα…

Κάποτε ήμασταν ζώα…

Κάποτε ήμασταν άνθρωποι…

Αυθόρμητη Αφορμή

Το 100% των ανθρώπων θα διάβαζαν αυτό το κείμενο από αριστερά προς τα δεξιά και από την αρχή προς το τέλος.

Χαμογελάμε με ένα πλήκτρο και μεταλλασσόμαστε σαν είδος…

    και ξαφνικά: «μπουμ»! 

Μόλις έγινε ένα μικρό τρακάρισμα και με έκανε να θυμηθώ πως, τα πάντα στη ζωή είναι θέμα επιλογών, προτεραιοτήτων και πιθανοτήτων.

 

Ξεκίνησα με μία επιλογή, απενεργοποιώντας τον δέκτη.

Aν ενωθούν οι αιχμές των σκέψεων μου με τις εγκοπές της καρδίας σου, δεν θα είσαι σε δίλημμα πως να ζήσεις και τι δρόμο να διαλέξεις.

    Εμείς οι άνθρωποι είμαστε τόσο χαζό είδος αν θέλουμε. 

Κάνουμε τη ζωή μας "εύκολη" και απομακρυνόμαστε από τη φύση.

Ξεμακραίνουμε απ’ την ουσιαστική επαφή και χρησιμοποιούμε την σκέψη για να βιάσουμε την ελευθερία, αντί για να την πραγματώσουμε.

Έχουμε νόμους και ηθικούς κώδικες σα να μη γνωρίσαμε ποτέ την αγάπη, την ειρήνη, τον σεβασμό και την ελευθερία.  

Σα να μην θέλουμε να δούμε, πως όλοι σε αυτή τη ζωή είμαστε περαστικοί και αλληλοεπηρεαζόμαστε.  

Η βία φέρνει βία και μοιάζει με άχαρο αντικείμενο διπλής χρήσης. Σπάνια εκφράζει αντανακλαστικά την απελευθέρωση και πιο συχνά διαιωνίζει την καταπίεση. 

Εκφράζετε όμως! 

Εσύ εκφράζεσαι ή απλά διαιωνίζεις την θλίψη;

Αυτός είναι ο λόγος που σου γράφω και απευθύνομαι σε 'σένα προσωπικά.

Η έκφραση. 

Κάτι που μας έχουν στερήσει χωρίς να το πάρουμε είδηση.

Η ζωή μας φωτιά που δε σβήνει

Αρμονίας φως που θα νοιώσεις ζέστα...

 Όχι απλά ζεστά.

Ο (υπό εξαφάνιση) τόνος που κάνει τη διαφορά

έγινε το αποψινό δείπνο μας.

Εσύ τρεκλίζεις μπαίνοντας στο καραβόσκαρο

και πιάνεις με νεύρο τα κουπιά της καρδιάς και του μυαλού σου.

Πότε το ένα και πότε το άλλο.

Πότε μπουνάτσα και πότε φωτιά.

Υπήρχαν φορές που έκανες κύκλους γύρω από τον εαυτό σου,

όπως τα ζώα και τα ψάρια που κατασπάραζες συχνά στη καθισιά σου.

Νέτοι και με αξιοπρέπεια μάθαμε να προχωράμε

και να ανακαλύπτουμε πατρίδες,

έχοντας πάντα την ικανοποίηση και τη γαλήνη στο βλέμμα μας,

προς όλους αυτούς που είχαν δύο κουπιά όπως εμείς και κουβαλούσαν στο πίσω μέρος την άχρηστη, βαριά, ανοξείδωτη τσέπη τους.

Ένα μάτσο αναμνήσεις μαζεμένες στην παλάμη μου.

Με τα δάχτυλα μου τις σφίγγω σαν παιδί που του έμελλε να μπάσει νερά 

και το μελάνι χαράζει με πάθος τη λευκή σάρκα της αιθέριας ύπαρξης σου.

Η δύναμη της αδυναμίας μου κρύβεται στο βλέμμα σου, που με προσμένει έχοντας ανοιχτές τις παλάμες και οι αναμνήσεις του τώρα θα γίνουν το παντοτινό μας ίχνος σε αυτή τη ζωή,

σφίγγοντας την αγκαλιά μου κι άλλο,

κι άλλο,

 κι άλλο… 

διατηρώντας τη φωτιά που δε σβήνει.

Μαγεία

Η άσχημη και θολή φάτσα μου μέσα από το αδέσποτο βλέμμα σου,

Η ανάσα που καίει μέσα στη μύτη μου,

Η τρίχα που ξεπροβάλει στις μέρες της αλωπεκίας,

Η ξινίλα σε μια γλώσσα που γεννήθηκε ξερή,

Η άσχημη μυρωδιά του αφαλού σου σε περίοδο υποσμίας,

Η πορδή ενός νοσηρού εντέρου όταν δε συνοδεύεται από κόπρανα,

Το βάδην της ενοχής σε μέρες οσφυαλγίας,

Ο πόνος στο δάχτυλο που δεν αισθανόσουν τίποτα,

Ο ήχος της φλόγας που σου ξύρισε το αυτί ενώ κάποτε δεν άκουγε.

Μαγεία που υπάρχεις και στέκεσαι όρθια ακόμα.

Σκλήθρες στο μυαλό

Κάθε φορά που ανακαλύπτω κάτι μεγάλο, 

ορθώνεται δίπλα μου κάτι μεγαλύτερο.

    Τρέχεις με όλη σου τη δύναμη στην άκρη του πεζοδρομίου, 

χοροπηδάς εναλλάξ μία στο ένα και μία στο άλλο πόδι, 

πέφτεις αργά σαν το φτερό, 

γονατίζεις στην ορμή του ανέμου και ξανασηκώνεσαι.

Μοιάζεις με παγάκι.

Κοκαλώνεις αν σε τοποθετήσουν στο κρύο,

λιώνεις στον καυτό αέρα,

ακολουθείς την κατεύθυνση και ποτίζεις λιβάδια ατελείωτα.

Μετά από επίμονες προσπάθειες καταφέρνεις επιτέλους να πιάσεις τον ήλιο.

Όλο το φως πέφτει πάνω σου και θαμπώνεσαι.

Οι ακτίνες περνούν ανάμεσα από τα δάχτυλα σου και ενοχλούν τα περαστικά βλέμματα που σε κοιτούν εδώ και ώρα με απορία.

    Ναι! Γυρνάει το κεφάλι αλλά όταν τα πόδια σταματήσουν, το βλέμμα θα κοιτάει τα πάντα και το μυαλό δεν θα βλέπει τίποτα.

Όλη η δύναμη κρύβεται στα πόδια και εσύ εξακολουθείς να χειροκροτάς.

Να περιμένεις, 

να περιμένεις να αποκοιμηθεί. 

Θα ήταν μία καλή ευκαιρία!

 Λύπη εναντίον χαράς στον τελικό.

Αυτόηθος

Σταγόνες είμαστε θα σου πω.

Στον ωκεανό, θα βιαστείς να μου απαντήσεις με ύφος παντογνώστη.

Σταγόνες.

Στον σκασμένο ξερότοπο θα μου πεις με λαχτάρα, χορτασμένος από τη νέα σοδειά.

Σταγόνες μικρές.

Στο ηλιοκαμένο μέτωπο θα μου πεις, κι εγώ θα θυμηθώ τα ζώα και τα παιδιά που φωλιάζει μια μύγα στη μύτη τους.

Σταγόνες, τέλεια σχηματισμένες.

Πλημμύρα και κατακλυσμός θα ουρλιάξεις με ένα σύνθημα, για να επαναφέρεις το αίσθημα του φόβου που σε δημιούργησε.

Σταγόνες ίδιο σχήμα με εσένα, με μικρές διαφορές και σχηματοποιημένος από το νόμο της βαρύτητας. Σταγόνες που αλληλεπιδρούν με διαφορετική ισχύ σ’ ένα ποτήρι, σ’ ένα καπάκι μπουκαλιού ή σ’ ένα πίνακα ζωγραφικής.

Μικρές σταγόνες σε έφεραν εδώ και μικρές σταγόνες σε στέλνουν.

Μην έρχεσαι και πολύ κοντά μου,

κράτα κρυφά τα όρια μου. 

Φοβάμαι μη γίνουμε και οι δύο μαζί μία μεγάλη σταγόνα στο στεγνό βούρκο της ηθικής μας καθημερινότητας.

Αλήθεια, φυλακίζεται με κάγκελα και συρματοπλέγματα μία σταγόνα;

AKONI zine#1