ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΑΥΤΟΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΕΞΙΔΑΝΙΚΕΥΜΕΝΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΑΝ ΑΤΟΜΟ ΚΑΙ ΕΞΟΝΥΧΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΩΝ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΩΝ
1) Ανούσια προσμονή των
αναμενόμενων λέξεων που θα συλλαβιστούν από τον συνομιλητή, εντός ολίγων
δευτερολέπτων.
2) Εκκολαπτόμενη ευφυΐα με
παροδικές στιγμές έκφρασης, μέσο λέξεων, κινήσεων ή μορφασμών.
3) Διανοητική προσκόλληση σε
συγκεκριμένες κατηγορίες χαρακτήρων ή αντικειμένων.
4) Δυνατότητα εκτέλεσης
επαναλαμβανόμενων κινήσεων μέσω φωτογραφικών εμπειριών, που παράγονται και
συντηρούνται στην περιοχή της μνήμης.
5) Ενδοεπικοινωνία με στοιχεία της
φύσης και δημιουργία μορφών - σχεδίων.
6) Ακραίες συναισθηματικές
εκφράσεις με συνεχείς αντικατοπτρισμούς στο υποσυνείδητο.
7) Περιστασιακή δυσχέρεια στο
αναπνευστικό σύστημα, συχνή καταρροή στην ρινική περιοχή αγκαλιά με το αίσθημα
της οσφυαλγίας και των διογκωμένων αρθρώσεων.
8) Ανεπτυγμένη αίσθηση
επιμονής.
9) Υποανεπτυγμένη αίσθηση
παραμονής.
10) Ταξινομημένη σκέψη με φόντο
ελευθεριακής έκφρασης.
11) Ελευθεριακή έκφραση με φόντο
εμμονικής ταξινόμησης.
12) Εμφανής ιδεολογικός
προσανατολισμός.
13) Δεν είναι γρουσουζιά. Ένα κουβάρι γεμάτο κόμπους είναι, που καθημερινά το λύνουμε και πότε δε βρίσκουμε την άκρη.
ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ
-
Η λογική του παραλόγου δεν κρύβεται. Μοιάζει με ζητιάνο που σε
πλησιάζει από μακριά, κρατώντας μια μπύρα στο χέρι σε μορφή ακατέργαστης
πλαστελίνης.
Οι φόβοι μας
πλάθουν τις ιδέες;
-
Οι φόβοι μας πλάθουν τις ιδέες και τους ζωντανούς εφιάλτες.
Οι ελπίδες;
-
Οι ελπίδες μας τα όνειρα που ποτέ δεν πραγματοποιούνται,
καταλήγοντας ως αναμνήσεις μιας νύχτας γεμάτης όνειρα.
Πέρασαν χρόνια
με το απόψε ζωγραφισμένο στα μάτια σου και η νύχτα αυτή μυρίζει δέρμα. Σαν
χρόνιος και καθημερινός ιδρώτας, σαν το φεγγάρι που αστράφτει πάνω στα κύματα
της υποτιθέμενης αδιαφορίας.
-
Είναι αυτό που ερευνούσα λοιπόν. Μία τρίχα.
Μία τρίχα; Τι
τρίχα;
-
Ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά τους.
Το αποτέλεσμα αγιάζει τα
μέσα, όσο τα μέσα στηρίζουν την αλήθεια του αποτελέσματος;
Και ναι και όχι.
- Στην υγεία μας λοιπόν. Αυτή ασχολείται και με τρίχες.
ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ
Τα συναισθήματα
έρχονται σέρνοντας, σαν υπόκωφοι ερημίτες.
Φορούν ένα μαύρο
πανωφόρι και πολιορκούν ύπουλα το κάστρο της φαντασίας.
Υψώνουν τη σημαία που χρησιμοποιείται απ’ όλους τους ανθρώπους και χωρίς διακρίσεις σου εγχειρίζουν τη σκέψη.
Κάποτε ο αέρας
της ηδονής κυμάτιζε τη σημαία των συναισθημάτων.
Συχνά όμως
γίνεται απειλητικός τυφώνας και η σημαία σκίζεται.
Η συνήθεια
παίρνει το μέρος της φαντασίας.
Το τέλος έρχεται
με τη μία χωρίς να αργήσει.
Το κάστρο που
φτιάχτηκε έπειτα από πολλά χρόνια προσπάθειας και συγκινήσεων, πέφτει!
Είναι σαν το
πορτοκάλι.
Αν το
ξεφλουδίσεις και το αφήσεις λίγη ώρα να πολιορκηθεί απ’ τον άνεμο, το πορτοκάλι
θα ξεραθεί.
Δεν τρώγεται.
Έχει φύγει το ζουμί…
Το ζουμάκι!
Κι όμως, οι πιο
πολλοί προτιμούν τα ξεραμένα πορτοκάλια.
Σε περίπτωση που
καταφέρεις να βρεις ένα ξεραμένο πορτοκάλι, τότε υπόκεισαι σε πόλεμο.
Όχι μόνο δεν σε
αφήνουν ήρεμο να απολαύσεις το ζουμερό σου κατόρθωμα, αλλά στο παίρνουν και απ’
τα χέρια.
Λες και τους ανήκει.
Κρέατα
Μην τρέχεις! Δεν
χρειάζεται. Έτσι κι’ αλλιώς είμαστε όλοι δειλοί.
Καλά είναι τώρα.
Τώρα το φτάνουμε το αμπέλι. Τώρα υπάρχει κλίμα, κλιματισμός, κλειδαμπαρισμός,
κλειδαριά, κλισμός, κλίση, ακόμα και τσιγάρα υπάρχουν! Το μόνο που λείπει είναι
η ορθογραφία.
Όλου του κόσμου
η γεύση έχει εισχωρήσει μέσα στο στόμα μου!
Μπορεί να
βρωμάει αλλά υπάρχουν και τσίχλες (άσε που έχω και σφραγίσματα).
Επίσης έχω μία
τάση να φωτογραφίζω το κορμί μου. Ο καθρέφτης δεν λειτουργεί. Τέλειωσαν οι
μπαταρίες. Δεν νοιώθω πλέον τίποτα! Είμαι κρέας στο ψυγείο. Υπάρχουν όμως και
στιγμές που το γκαζάκι, μου ζεσταίνει τα σώβρακα και τότε νοιώθω καλά.
- Έτσι είναι
όλοι;
- Ναι, γιε μου!
- Τι να ζητούν
άραγε;
- Μισό κομμάτι
κρέας να φάνε και λίγο νερό να καταπιούν.
Σαν τις
αγελάδες! Σαν τα φίδια.
Γρυλίζουν σαν τα
λιοντάρια και σου ορμάνε σαν τα γεράκια όταν βλέπουν το θήραμα.
-Ποτέ δεν θα
μάθουμε… Θα είμαστε σαν να είμαστε τίποτα.
-Ζώα, ζώα στο
σφαγείο.
-Τρεχάτε να
προλάβετε, όλοι θα πάρετε!
-Γεια σου γιε
μου!
-Γεια σου!
-Γεια σου εαυτέ
μου!
-Γεια σου!
Το μόνο που
απόμεινε είναι ένα ποτήρι γεμάτο με αίμα που το λένε κρασί.
Κανείς δεν το ήπιε!
ΠΑλι…
Είναι σα να
βρίσκεται κάποιος μέσα στους λευκούς συννεφιασμένους τοίχους.
Μυρίζει
κίνδυνος.
Ακούγεται δυνατά
η νότα της αλμύρας και της γλυκιάς ηδονής.
Το μαύρο παίρνει
μορφές και μετατρέπεται σε λευκό πέπλο που ακουμπάει σιγά σιγά το στήθος μου.
Όλα κινούνται
ήρεμα.
Φαντάζουν
αδύναμα αλλά έχουν δύναμη ανυπολόγιστη.
Έχουν αξία
παντοτινή.
Κανείς δεν
μπορεί να σβήσει την αξία όσο και να προσπαθεί.
Ο θάνατος θα
πέσει πάνω του, θα τον τσακίσει και θα εξαφανιστεί.
Θα πάει αλλού...
Έτσι κι αλλιώς
έχει πολλά κορμιά να γευτεί ακόμα.
Άλλα κορμιά θα
έχουν τη μπόχα του κράτους και άλλα θα μυρίζουν ζωή και ας μη κινούνται.
Ο θάνατος
διαπερνάει τα αυτιά μου.
Θέλω να τον
ακούσω αλλά είμαι ο μόνος αντίκτυπος της αγάπης μου.
Τα πρόσωπα έχουν
φθαρεί.
Η υπερβολική
φόρτιση της εμπιστοσύνης και του έρωτα πάνω μου, με κάνει να σηκώνω καθημερινά
μεγάλο φορτίο.
Νοιώθω ένοχος
για το κάθε βήμα μου.
Ακόμα και ο
χορός μου, κλείνετε μέσα σε όρους και πρότυπα.
Δεν γίνεται να
υπάρξεις.
Δεν γίνεται να
ονειρευτείς κάτι που απομακρύνεται από τα ατομικά σου συμφέροντα, γιατί
οτιδήποτε εξωτερικό είναι ψυχικά αποδεδειγμένο ψεύτικο.
Περιμένω τη
στιγμή που ο εαυτός μου θα γίνει ένα με το εξωτερικό περιβάλλον.
Ίσως να είναι η
στιγμή που θα έρθει το τέλος της σάρκας αλλά ίσως να είναι και η στιγμή όπου θα
εξουσιάσω. Θα γίνω ακριβός αυτό που πολεμούσα. Ένα τέλειο κτήνος.
Δεν ξέρω να
γράφω άλλωστε.
Ξέρω μόνο τα
γράμματα της αλφαβήτας, λίγη γραμματική, λίγη ορθογραφία και μερικά σύμβολα.
Άκου, είναι
φορές που ξέρεις ότι βρωμάς αλλά, ακόμα να βρέξει.
Παρ’ όλα αυτά, τι
όμορφα θα ήταν αν φιλούσα τα χείλη σου.
Τι όμορφα θα
ήταν αν ερωτευόμασταν ο ένας τον άλλον,
αν στεκόμασταν
όρθιοι και με δύναμη πιάναμε ο ένας το χέρι του άλλου χωρίς να θέλουμε να τον
τραυματίσουμε...
Η υποκρισία
μεταφράζεται σε καθημερινή ανάγκη.
Κανείς δεν
μπορεί να ζήσει χωρίς τις έμβρυες συνήθειες του.
Νοιώθει φτερό.
Ίσως να ήταν
καλύτερα να σταματούσα.
Πρέπει να βρω
μία λύση που να μην προσαρμόζεται σε καμία θεωρία.
Ίσως τότε να μπορώ να περηφανευτώ για τον εαυτό μου.
Ο άνθρωπος από την φύση του είναι νταντα
Τα αισθήματα σας εγκατέλειψαν.
Κάνετε έρωτα όμως.
Είστε πεντακάθαροι και χλιδάτοι,
όμως χέζετε βρωμερά.
Είστε ανώτεροι αλλά
τρώτε σαν τα ζώα.
Είστε αγρίμια αλλά
όταν πέφτει το βράδυ κοιμάστε σαν πουλάκια.
Είστε ντροπαλές και
γενάτε όπως όλα τα θηλαστικά.
Ο άνθρωπος είναι από την φύση του Νταντά!
Ο ΚΟΤΣΟΣ ΠΟΥ ΤΡΕΧΕΙ
Πιάνω το θρανίο
στη γωνία μιας στάνης και η καρέκλα στέκει στη μέση του δρόμου.
Το άρωμα σου
βρωμάει και όλοι τρέχουν σαν τα γίδια.
Το φαΐ το
αγοράζουν και η μύτη φεύγει και πηγαίνει για ψώνια στα μάτια, την ώρα που εγώ
γράφω πάνω σε μία άδεια σακούλα που θα την γεμίσω με ψάρια.
Άλλος φεύγει κι
άλλος έρχεται.
Άλλος τρώει και
άλλος πεινάει.
Άλλος ξέρει και
άλλος κοιμάται.
Ο πίνακας κάνει
κύκλους στο μυαλό μου,
μία τάπα μου
χώνει σφήνες στο κεφάλι,
οι κουρτίνες μου
κρύβουν τον ήλιο και τα κάγκελα φυλακίζουν την ελευθερία μου.
Η έδρα στέκει σαν
θεριό πάνω από το κεφάλι μου και όλοι κοιτούν το δράμα που παραμονεύει στη
γωνία ενός πολυκαταστήματος.
Άλλος κάθεται
και άλλος τρέχει.
Άλλος γελάει και
άλλος κλαίει.
Άλλος κλάνει και άλλος γλύφει.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
Ξέρεις από τι είμαστε φτιαγμένοι;
Από σκατά!
Η ζωή ξεκίνησε απ’ το σκουλήκι του σκατού.
Μέχρι που φτάσαμε στο είδος «άνθρωπος».
Εμείς γεννηθήκαμε στην περίοδο του μεσημεριανού φαγητού.
Την εποχή της κατανάλωσης.
Τώρα τρώμε…
Δε χρειάζεται να φοβάσαι το θάνατο.
Θα γίνουμε πάλι σκατά,
πάλι σκουλήκια,
πάλι άνθρωποι,
σε κάποιον άλλο βόθρο.
