Συλλογή κειμένων #3

6^ος ΌΡΟΦΟΣ

Είσαι σίγουρος μου απαντάει;

Το βλέμμα της γυάλιζε σα να είχε πιει όλους τους ορούς του νοσοκομείου...

Δεν έχω άλλη επιλογή νομίζω.

Έτσι ανταποκρίθηκε το αδυνατισμένο σκαρί μου, λες και είχε φάει κατάπλωρα όλο το γραίγο της Μάνης.

 

Γύρω μου βογκητά και καλώδια, με το φως να σε τσούζει στα μάτια και τη γυναίκα να μην παίρνει τα μάτια της από πάνω μου.

Εδώ είμαι. 

Σε μένα θα δοκιμάσεις το φάρμακο σου.

Ανάληψη έκανα των αμαρτιών μου, τις αραίωσα με φυσικό ορό και γίνομαι και πάλι φυσιολογικός.

 

Δίπλα μου το εγώ που δε θα ήθελα να είμαι.

Ένας οπαδός γουρλομάτης γεμάτος εξαρτήσεις.

Παραδίπλα το εγώ που δε θα ήθελα να είμαι. 

Ένας εξασθενημένος σακάτης με κομμένο έντερο.

Απέναντι μου το εγώ που δε θα ήθελα να είμαι.

Ένας Ιρανός πρόσφυγας, που μυρίζουν οι πληγές του και δίπλα από αυτόν το εγώ που δε θα ήθελα να είμαι. 

Γέρος, μικροαστός με άνοια. Λίγο πριν πεθάνει τον συγκινεί η ψεύτικη αγάπη των χρημάτων που απέκτησε κάποτε, βροντοφωνάζει ότι γλίτωσε και κάθε δύο ώρες σφίγγεται για να ενεργηθεί επειδή το ξέχασε.

Ένα κρεβάτι κενό όπως πάντα και εγώ στη θέση που δε ξέρω αν θα ήθελα πραγματικά να είμαι.

 

Το περιστέρι παραφυλάει να μπουκάρει απ’ το παράθυρο.

ΛΙΠΑΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Χιλιάδες σταγόνες σε ένα τούνελ από σιωπές.

Επικρατεί ανάγλυφη υφή και σιωπηλός τρόμος.

 

Όλα κινούνται σαν προκαθορισμένες φιγούρες,

με το κερί να αναβοσβήνει ώσπου να έρθει το σκοτάδι.

Όλα στάσιμα εδώ και χρόνια,

με την φωτιά να αναβοσβήνει ώσπου να έρθει το φως.

Τρεκλίζουμε και παραπατάμε.

Είμαστε πιο αδύναμοι από ένα μυρμήγκι!

Ούτε το βάρος της συνείδησης μας δεν μπορούμε να σηκώσουμε.

Μία μας εκσπερμάτιση αξίζει πολύ ακριβά.

 

Φαντάσου να μην υπήρχε και το αίμα…

Θα ήμασταν σαν ξεραμένα φύλα.

Φθινοπωρινό λίπασμα για το μέλλον.

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΞΕΠΑΡΘΕΝΙΑΣΜΑ

Είναι η πρώτη μου επιχείρηση να γνωρίσει ο υπολογιστής άμεσα αυτά που επεξεργάζεται το μυαλό μου πριν τα αντικρίσει το μελάνι και το χαρτί.

Δεν ξέρω αν είναι καλό η κακό αλλά έτσι και αλλιώς ποιος το ορίζει αυτό;

 

Αυτό που με πειράζει πιο πολύ, είναι το ότι δεν μπορεί να φανεί η ψυχολογική μου κατάσταση μέσο του γραφικού μου χαρακτήρα.

 

Το βρήκα! Θα υπερτροφοδοτήσω τη δυναμική του κειμένου.

Τι τσάκαλος θεέ μου!

Σπάνια σε προσκαλώ. Ίσως και καθόλου.

 

Κάτι άλλο που με ενοχλεί είναι πως εξαρτιέμαι από το ηλεκτρικό ρεύμα.

Για φαντάσου να κοπεί!

Εκεί καταλαβαίνεις πόσο ασήμαντο είναι το μέσο.

 

  - Ο σκοπός όμως αγιάζει τα μέσα;

  Και η κουλτούρα στα σκουπίδια;

  Μήπως δεν ευχαριστιέμαι με τίποτα;

  Ναι αλλά άμα ευχαριστιόμουν τόσο εύκολα, θα σταματούσα να επιζητώ και να ονειρεύομαι.

Άρα, δεν το θεωρώ αχαριστία το να είσαι ελεύθερος!

Εκτός αν επιθυμείς να λειτουργείς σαν κομπρεσέρ που μια το ανάβουν και μια το σβήνουν.

  - Ξέρεις τι παθαίνουν οι ονειροπόλοι σε αυτό τον κόσμο;

Περνούν στο περιθώριο της κοινωνίας και τρελαίνονται.

  - Καλά! Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα!

Ξέρεις τι μου θυμίζεις ε; Νεκρώσιμη ακολουθία.

ΆΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΡΟΔΕΣ

Ήταν μία ζεστή νύχτα και το φεγγάρι άρχισε να μικραίνει από προχτές.

Στην ερημιά, μόνο όρθια ζόμπι βλέπεις!

Δε φαινόταν τίποτα μπροστά και αυτός που ήταν στο απέναντι παγκάκι, εξαφανίστηκε μυστηριωδώς.

 

Ξαφνικά, ήρθε ένας άνθρωπος με ρόδες (δεν έφταιγε το τσιγάρο που του δώσαμε. Τα μάτια του ήταν κόκκινα από πριν).

- Καλησπέρα! Τι με τηράς έτσι; Απλά δεν έχω πόδια.

Τώρα με έδιωξαν από ένα μπαράκι. Της γιαγιάς σου ο κώλος!

(Αδυναμία ή πάθος; Αναπηρία ή δύναμη; Έμεινα με την απορία μέσα μου).

- Υπάρχει κάποιος να μιλήσει μαζί μου; Κάποιος για να πιούμε ένα ποτό;

(Για λίγο χρόνο δεν χρειάστηκε να σπρώξει αυτός…)

- Ε! που πάτε; Κάποιος να με κατεβάσει από το πεζοδρόμιο!

 Που πάτε;

 

Δεν ξέρω γιατί φύγαμε. Δεν έπρεπε.

Κάτι μας κυνηγούσε όμως! Δεν ήταν αυτός.

Αυτός δε μπορούσε να τρέξει.

Εμείς κρατούσαμε στη χούφτα την καρδιά μας, ενώ απομακρυνόμασταν.

Μας κυνηγούσε η ψυχή του!

Αυτός γυρνούσε στο ίδιο σημείο σα να μας περίμενε και εμείς φεύγαμε!

 

Ανάπηροι στην ψυχή είμαστε!

Έχουμε πόδια αλλά είμαστε ξυπόλητοι.

Κολυμπάμε στο αίμα!

Κόκκινη κάρτα βαμμένη με αίμα.

ΕΣΤΙΑ

Γύρω γύρω όλοι

και στη μέση τρύπα.

Κάθεται και κλαίει,

γιατί δε τον παίζουνε τα αγόρια της.

 

Ποιόν;

Αυτόν!

 

Φατουροή από σπίθες που υψώνονται στον ουρανό για να δημιουργήσουν τα αστέρια μας.

Δικά μας είναι ε;

Ναι!

Καλά, πες και ένα όχι!

 

Δικά μας είναι, όπως και ο ουρανός, όπως και το φεγγάρι και ο ήλιος.

Γιατί όπου και να πας θα τα έχεις μαζί σου δίχως βάρος στην τσέπη,

δίχως σκόνη στο ράφι που το τοποθέτησες μαζί με τις υπόλοιπες ιδιοκτησιακές σου αναμνήσεις.

 

Γι’ αυτό σ΄ αγαπώ!

Επειδή τα μάτια σου είναι καθαρά σαν το φεγγάρι.

Γι’ αυτό δε χωράς στην ντουλάπα του σπιτιού μου και βάζω ακόμα ένα ξύλο για να σε φτάσω εκεί ψηλά και να μας βλέπει η θάλασσα πότε αγριεμένη και πότε γαλήνια, χωρίς να χρειάζεται να κλάψει πλέον αφού είναι ήδη υγρή.

 

Τι ηδονή το ταξίδι…

Τρεχούμενες κραυγέΣ

σα να βυθίστηκε ένα πλοίο.

Σα να σέρνεις τη δύναμη με μία και μόνο κλωστή. Αυτή είναι η δύναμη της συνείδησης.

 

Η αίσθηση της ανυπαρξίας σε κάνει να νοιώθεις όλα τα σημεία του εαυτού σου.

Είναι τότε που το χέρι σου έχει την ικανότητα της αφής μέχρι εκεί που φτάνει η αλυσίδα.

 

Συχνά κάθομαι σκυφτός και γυρνάω ανάποδα το κεφάλι μου,

για να νοιώσω πως τα πάντα γυρίζουν γιατί θέλουν να μου καλύψουν τις αισθήσεις

με ένα λευκό πέπλο το οποίο με σκεπάζει κάθε βράδυ.

 

Όλα μπορείς να τα έχεις!

Το μόνο που δεν μπορείς να έχεις, είναι αυτό που σου κάνει την καρδιά φευγάτη παρωδία που τρέχει για να προλάβει τον θάνατο, στην στροφή που τον συνάντησε τότε τυχαία.

 

Έχουμε σαν αυτοσκοπό τον θάνατο! 

Η ύπαρξη μας βρωμάει λήθη και ακινησία.

Μας τρομάζει η αίσθηση του παλμού και της κίνησης γιατί θυμίζει ζωή.

 

Το τέλος θα έρθει! 

Δεν θα μας καλέσει. Απλά θα το νοιώσουμε.

Έτσι κι αλλιώς εμείς το προκαλέσαμε!

Ταριχευμένα αισθήματα και ατροφικές ελπίδες,

θα γίνουν η τροφή της γνώσης που θα ακονίσει την σκέψη μας.

Τότε θα κόβουμε!

ΤΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΠΑΘΑΙΝΑ

Τα κορμιά μας τα σέρνουμε εδώ και χρόνια, στα ίδια σημεία με τις ίδιες προϋποθέσεις.

Και ξανά.

Και ξανά.

Καλύπτουμε τις αδυναμίες μας με πλαστικά καλύμματα και λειτουργούμε με πληκτρολόγια.

Τίποτα δεν στέκεται με δύναμη στο διάβα του χρόνου.

Όλοι γονατίζουμε και μπουσουλάμε με οίκτο.

Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι ο φιόγκος και το χαρτί.

Φτάνει να περνάει ευχάριστα ο χρόνος μας.

Φτάνει να λέμε πως είμαστε ευχαριστημένοι.

Τριγυρίζουμε…

Και ξανά.

Και ξανά.

Ρουφάμε κάθε ίχνος ανθρωπιάς και αλήθειας, κολυμπάμε στα ρηχά και τραβάμε βουτιές σε βράχους χωρίς αχιβάδες και φύκια.

Φτάνει να νοιώθουμε πως είμαστε χορτάτοι και ικανοποιημένοι.

Δε γαμιούνται όλοι; Εμείς και τα γεννητικά μας όργανα να είμαστε καλά!

Σαπίζουμε…

Και ξανά.

Και ξανά.

Αναδιπλώνουμε τις αισθήσεις μας και κουλουριαζόμαστε στην γωνιά της υποκρισίας.

Τεντώνουμε τη παλάμη και τα δάχτυλα μας κρατάνε λύπηση.

Γλύφουμε τις ικανότητες μας και σηκωνόμαστε όρθιοι μόνο όταν σωριαστούν όλοι οι άλλοι.

Πεθαίνουμε…

Και ξανά.

Και ξανά.

ΔΕΝ ΗΡΘΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΩ

Απλά κοιτάζω στα μάτια μου και βλέπω αχαλίνωτο φόβο και ανισόπεδες τύψεις.

Τίποτα δεν μπορεί να με κρατήσει στο ίδιο σημείο.

Στ’ αλήθεια, αναπτύσσομαι ή πάω προς τα πίσω;

Περπατάω χωρίς να υπάρχω και πετάω λόγια στον αέρα.

Νομίζω ότι ζω αλλά με ελέγχουν από παντού και πάντα.

Τρεκλίζω μπροστά στις ορμές μου και υποδουλώνομαι μπροστά στις συνήθειες μου.

 

Μαζεύω και μαζεύω και μαζεύω.

 

Κανένας δε θα μπορέσει να με βοηθήσει!

Ούτε εσύ. Απλά ασκώ τις ελλείψεις μου, πάνω σου.

Στηρίζω τις αδυναμίες μου πάνω σε κολώνες και ασύρματα δίκτυα.

Κορνιζάρω τις επιθυμίες μου και ζω ευτυχισμένος.

 

Με ελέγχουν. Με έχουν στα χέρια τους.

 

Νομίζω πως τρέχω και αν με κοιτάξεις από ψηλά, βρίσκομαι στο ίδιο σημείο.

Νομίζω πως πετάω και αν με δεις απ’ την γη, βρίσκομαι στάσιμος.

Νομίζω πως είμαι διαφορετικός, αλλά αν με βγάλεις απ’ το νερό είμαι ίδιος με τα υπόλοιπα ξύλα. Ίσια.

 

Θα σφυρίξω στον άνεμο και θα μου πεις αν με άκουσες. Είναι ένα απλό παιχνίδι επιβίωσης.

Θα ουρλιάξω στον βυθό της θάλασσας και θα λέω πως προσπαθώ για την αλλαγή του κόσμου.

Κάνε μια βουτιά στον μεγαλύτερο βράχο του πυθμένα και εγώ θα είμαι εκεί.

Ανθρώπινο κρέας μέσα σε άνθρωπο, με την μορφή ανάγλυφης πέτρας

Έρμαια εκτρώματα της κληρονομικότητας.

Αυτή είναι η ταμπέλα μας και αυτή η ταμπέλα είναι καλά καρφωμένη στο κούτελο μας.

 

Είναι η μηχανή του χρόνου που παράγει χιλιάδες προϊόντα του ίδιου τύπου.

Οι κωδικοί της μηχανής είναι για τα καλά χαραγμένοι στην μνήμη της.

Δεν ξέρω ποιοι τους χάραξαν αλλά σίγουρα ξέρω αυτούς που υιοθετούν αυτούς τους κωδικούς.

 

Ξέρω καλά, ξέρω με δύναμη και δεν είναι κανείς ικανός να μου πει ότι είμαι λάθος.

Ξέρω πως στηρίζω την φύση που είναι για τα καλά ριζωμένη στην ψυχή των ανθρώπων, πολύ πριν μου χαράξουν τους κωδικούς.

Ξέρω πως αυτά τα πανάρχαια στοιχεία, με ωθούν με δύναμη και ορμή στην ίδια μου την πέτσα.

Όσο και αν προσπαθούν να καλύψουν την πέτσα, η ορμή των οργάνων μου δεν θα μπορεί να κρυφτεί από κανένα ένδυμα.

Θα στέκεται όρθια φτύνοντας και λερώνοντας.

Με κάθε τρόπο.

Με κάθε μέσο.

 

Νεκρά σπέρματα σε κίνηση.

Το καταφέραμε με τις εκάστοτε απώλειες.

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΝΑ ΝΟΙΩΣΩ

Είναι τραγικό.

Σωστή σύμπτωση.

Μου αρέσει για πάντα, με πληγώνει το τώρα, με αγγίζει το χτες και με ανασταίνει το σήμερα.

Μπορεί να φτιάχτηκε το κατάλληλο κλουβί για να φτιαχτεί το κατάλληλο κείμενο.

 

Η σκιά ακίνητη καραδοκεί.

Ευτυχώς που έχω το ρόπαλο. Παντού το φωνάζουν… Προσοχή στις σκιές, είναι φονιάδες!

Έχουν βιάσει, έχουν κλέψει, έχουν αμαυρώσει την ηθική μας!

Αν σβήσω το κερί δεν θα υπάρχουν. Θα εξαφανιστούν.

Αποτέλεσμα; Ένα απλό συμπέρασμα: «οι σκιές είναι δημιούργημα των κεριών».

 

Μπορεί με την δύναμη του αέρα να δημιουργήσω το σκοτάδι αλλά θα έρθει σύντομα η ώρα που θα ανατείλει ο ήλιος.

Τότε δεν θα υπάρχουν σκιές! Λένε πως τότε ο ουρανός με την θάλασσα δεν θα φιλιούνται, θα τραγουδούν χωρίς να συναντιόνται και θα προχωρούν.

 

Έχω όλη τη δύναμη να το σβήσω.

Ίσως να ζω σε μια γυάλινη και ζεστή ψευδαίσθηση, αλλά εγώ θα έχω αφήσει τα χνώτα μου από την ανάσα μου στο κρύο τζάμι τους.

Δε θα ραΐσει; Κι όμως, είμαι τόσο σίγουρος όσο δεν φαντάζεσαι.

Νομίζω ότι κρατώ την γη στα χέρια μου. Νομίζω ότι φωνάζω!

Όλοι με ακούνε, όλοι με κοιτούν!

Είμαι το κέντρο. Απλά επειδή είμαι μόνος.

Αν υπήρχαμε, θα είχαμε δημιουργήσει ένα μεγάλο κέντρο που θα κάλυπτε ολόκληρη την γη.

Άδειασα…

ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΠΕΡΠΑΤΑΜΕ

Όλα άρχισαν από την στιγμή που σώθηκα.

Ίσως η δική μου λύτρωση να είναι ο πνιγμός άλλων και η δική μου ευχαρίστηση να είναι η δυστυχία τους.

Εγώ πάντως προσπαθώ να τεντώνομαι με δύναμη και πάθος. Μετά από έναν ύπνο, ένα δυνατό τέντωμα είναι ότι πρέπει!

 

Μη τρέμεις μου φώναξε…

Ξέρω ότι δεν υπάρχει κανένας για να μπει μέσα μου.

Δεν υπάρχει το σώμα που θα σώσει την ψυχή μου.

 

Αλλοπρόσαλλες λέξεις, ανήθικες κινήσεις, τρελές εκφράσεις και τα πάντα να μοιάζουν με χαρτοκάραβα στην μέση του ωκεανού.

Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που σου μιλάω.

Η σιωπή. Γιατρεύει με πόνο την αδυναμία.

Τριγυρίζει σαν σίφουνας και κανένας δεν τη νοιώθει.

Κραυγάζει στο σκοτάδι και κανείς δε την ακούει.

 

Σέρνεται… Θα σε φτάσει!

 

Όλα φαντάζουν όμορφα, σαν καμαρωτά παγώνια.

Γυαλιστερά σαν το τζάμι.

Απαλά σαν το πούπουλο.

 

Εκεί είναι που την πατάς.

Η ομορφιά κρύβει λάσπη και η λάσπη σκεπάζει την ομορφιά πολύ συχνά.

 

Κραυγές χωρίς αντίκτυπο;

Ίσως. Φωνάζουμε για να μας κοιτάξουν.

 

Κούραση χωρίς αιτία;

Ίσως. Συμφωνούμε για να μην διαφωνήσουμε και κάνουμε ερωτήσεις κενές.

 

Πόνος χωρίς αξία;

Ίσως. Κλεισμένοι είμαστε και το μόνο που θέλουμε να δείξουμε είναι το πουλί μας.

 

Ύπαρξη χωρίς λόγο;

Ίσως.

 

Μετά θα μου λες να χαίρομαι.

Να ελπίζω.

Ίσως…

ΟΛΑ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ

Τα πάντα μοιάζουν τόσο όμορφα και υπαρκτά.

Τίποτα δεν μπορεί να μου βγάλει από το μυαλό ότι μόλις φωνάξω θα αρχίσουν να σφίγγουν τα χείλη.

Τίποτα δεν μπορεί να μου βγάλει από το μυαλό ότι μόλις τεντώσω το χέρι μου θα σπάσει το τζάμι.

 

Τώρα κάθομαι με την πλάτη στο ταβάνι και τα μάτια μου καθρεπτίζονται στο τζάμι μας.

Εσύ απλός κοιτάς, απλός παθαίνεις.

Απλός που φαντάζει τόσο τέλειο…

 

Εγώ απλός τεντώνομαι, απλός πιστεύω.

Όταν θα βγει ο ήλιος θα πάρω φόρα και θα σπάσω το τζάμι.

 

Θα έρθεις να με αγγίξεις;

Ίσως θα είναι καλύτερα να κάτσω σκυφτός με το κεφάλι στις πατούσες και να έρθεις εσύ όταν βραδιάσει.

 

Τίποτα δεν προγραμματίζεται γιατί τίποτα δεν γνωρίζουμε.

Τα πάντα πετάνε πάνω από τα κεφάλια μας,

τα πάντα καθρεπτίζονται στα γυάλινα μάτια μας.

 

Ίσως να βγει ο ήλιος και οι ακτίνες του να μην διαθλώνται στο τζάμι,

ίσως να σηκωθούμε όρθιοι και να πιαστούμε μαζί,

ίσως…,

ίσως και να μην πρέπει.

ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΡΕ!

Δεν ήθελα. Άλλες δυνάμεις και συμπτώσεις με έκαναν να πιάσω το στυλό.

Απλά σκεφτόμουν τις νεκρές μας συνήθειες επειδή δεν έχεις και πολλές ομοιότητες από τότε.

Το κοίταξα στην φωτογραφία σου. Τα πάντα αλλάζουν εκτός από εμένα.

Τα πάντα μένουν άθλια πραγματικότητα και άθλια συναισθήματα εκμεταλλευόμενα από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Πρέπει να βρω την δύναμη. Μια μάσκα δεν γίνεται να καθοδηγεί κάτι αληθινό.

 

Τα πάντα έχουν ραγίσει. Βρίσκονται τυλιγμένα γερά σε έναν άσπρο επίδεσμο.

Δεν έχει αίμα αλλά πονάει.

Υποκριτικό χαμόγελο άθλιας παρέας και ξινής ματιάς.

Στο ίδιο σημείο και στην ίδια θέση με διαφορετική ύπαρξη.

Αληθινή ή όχι;

Δεν με αφήνει ούτε να σου μιλήσω ούτε και να σε φτύσω.

Δεν γίνεται να κλάψω. Ψάχνω…

 

Πτώμα στο πάτωμα με την μουσική να αγγίζει τα αυτιά μου, ακριβώς με τον ίδιο ακριβός ρυθμό.

Ίδιες μουτζουλιές, ίδια τοπία, ίδια λόγια, διαφορετικά άτομα.

 

Δεν ξέρω καν τι βγήκε. Δεν ξέρω αν βγήκε κάτι. Δεν ξέρω πως θα είμαι μετά από λίγο.

Αλλοπρόσαλλες φράσεις και ανορθόγραφες λέξεις.

 

Της «Λεμονιάς» ο επίδεσμος.

Δεν φταίω!

ΕΧΩ ΔΡΟΜΟ ΑΚΟΜΑ

Έφαγα κάτι που ζούσε,

κάτι που αισθανόταν και δεν μπορούσε να μιλήσει την γλώσσα μου.

 

Δεν μπορώ να γράψω.

Τρέμει το χέρι μου!

Γράφω ιστορία με τα νεύρα.

 

Διπλή απειλή.

 

Η τιμωρία ήρθε!

 

Πίθηκοι είμαστε.

ΜΟΝΟΣ ΣΤΟ ΣΠΊΤΙ

Δεν πάει αρκετή ώρα από την στιγμή που άνοιξα το παραθυρόφυλλο μου.

Μία λεπτή ακτίνα φωτός μπήκε στο μουχλιασμένο δωμάτιο και χτύπησε τον φρεσκοβαμμένο τοίχο.

Τίποτα πια δεν μοιάζει σκοτεινό αντικείμενο.

Το μόνο που έχει απομείνει είναι οι σκιές των επίπλων.

 

Το βλέμμα μου καρφώνεται στο ταβάνι και τα πόδια μου προσπαθούν να σταθούν για να με οδηγήσουν 

στο διπλανό δωμάτιο.

Περπατώντας στο χαλί, άνοιξα την πόρτα και κάθισα στον καναπέ που στεκόταν μπροστά από την τηλεόραση.

Μπα…, δεν έχει τίποτα!

Με αργά βήματα πήγα στο διπλανό δωμάτιο για το πρωινό μου.

Έπειτα σκέφτηκα να διαβάσω.

 

Καλά, ας ακούσω λίγη μουσική πρώτα…

Δυστυχώς καμία από τις νότες δεν μπορούσε να διώξει τις καταραμένες σκιές.

 

Η διαίσθηση μου λειτουργούσε κανονικά!

Χτύπησε το τηλέφωνο και απάντησα με μία φράση:

«όχι δεν είναι κανείς εδώ, μόνος μου είμαι».

 

Ίσως το μελάνι να σχηματίζει τρελές σκέψεις.

Έτσι κι’ αλλιώς τα πάντα φαντάζουν τόσο λογικά σ’ αυτόν τον παρανοϊκό κόσμο,

που μου φαίνεται πως θα πέσω να κοιμηθώ.

Ίσως όταν ξυπνήσω να μην χρειαστεί να ανοίξω το παραθυρόφυλλο.

ΤΩΡΑ; ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ

Πέρασε καιρός.

Καλό είναι ή κακό;

Γενικά… Αυτά που κάνω…

 

-          Είναι φορές που βγαίνεις από το σώμα σου και η σάρκα κινείται μόνη της.

-          Με τρομάζεις. Τι εννοείς;

-          Μερικές φορές νοιώθω ότι κάνω πράγματα που δεν συμμετέχει η ψυχή μου. Γίνομαι μία μαριονέτα!

-          Τι εννοείς; Ότι σε ελέγχουν;

-          Μα φυσικά! Όλους μας ελέγχουν! Εσένα δε σε έχουν ενοχλήσει ποτέ τα σχοινιά σου, όταν σε τραβάνε και παίζουν μαζί σου;

-          Τι εννοούσες με τον θάνατο; Τι έχεις ζήσει;

-          Θάνατος είναι όταν είσαι μαριονέτα.

-          Δεν έχω σχοινιά. Τα έχω κόψει. Δε νερώνω το κρασί μου.

-          Άμα καταλάβεις την σημαντικότητα της ύπαρξης σου, θα τρομάξεις από το μέγεθος του οργασμού! Πίστεψε με! Το έχω νοιώσει!

-          Θα ήθελα να ήμουν σε ένα μέρος, όπου η φωτιά του ήλιου αγγίζει τη θάλασσα και το φεγγάρι γλύφει την άμμο.

-          Που φτάσαμε ε; Μέχρι και η επικοινωνία, άλλαξε τρόπο.

Αργότερα δεν θα χρειάζεται να μιλάμε.

Όλα ηλεκτρονικά!

Ασφάλεια γι’ αυτούς μόνο.

Καθίκια…

Τέλος πάντων!

Ας μην ανοίξω το στόμα μου…

Τέλος…

Πάντων…;

ΣΤΗΜΕΝΑ ΟΛΑ

Έχω οσμή από υγρά γυναίκας.

Τα πάντα είναι θέμα στύσης.

Τα πάντα κρέμονται από τον παράγοντα της επιθυμίας.

Όταν αυτή η επιθυμία εμπλέκεται με το ένστικτο, τότε περπατάς σε τεντωμένο σχοινί.

 

Φαντάσου τον εαυτό σου μέσα σε μια γυάλα.

Θα τρως αυτό που σου δίνουν και θα τους παρακαλάς και από πάνω!

Αν πεις να απεξαρτητοποιηθείς, τότε το ένστικτο σου χτυπάει το κουδούνι της εκμετάλλευσης.

 

Στην πραγματικότητα δεν είναι ένστικτο αλλά η προσομοίωση του οργασμού.

Φτάνεις σε ένα επιθυμητό ύψος και μόλις νοιώσεις να υψώνεται κάτι ανάμεσα στα πόδια σου,

τότε πέφτεις πάλι στον πάτο.

Πουλάς την ηθική σου!

Για λίγο όμως…

 

Μπορεί να μείνεις μόνος αλλά αυτό θα είναι η αφορμή για να ξυπνήσεις.

Θα αναθεωρήσεις τα λάθη και θα ξανανέβεις!

 

Σκατά στους εκμεταλλευτές!

Μόνος ψηλα

Μπροστά μου είναι, αλλά προς το παρόν παραμένει κλειστή.

 

Οι στιγμές δεν αγγίζονται και ίσως αυτός να είναι ο λόγος που τις θέλουμε τόσο πολύ.

Οι στιγμές μοιάζουν με όμορφη κατάλευκη σάρκα.

Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να παραμείνεις ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους και να νοιώθεις την απαλότητα της τόσο ζωντανής ύπαρξης, που σε προτρέπει να φτιάξεις εισαγωγές.

 

Σε πιάνει από το χέρι και χωρίς να σε γδύνει, στην πραγματικότητα σου κάνει τον πιο γλυκό έρωτα που έχεις νοιώσει ποτέ.

Εσύ το μόνο που θα νοιώσεις, θα είναι ένα κομμάτι κινούμενης σάρκας που υγραίνεται σιγά σιγά…

 

Ο έρωτας τελείωσε. Ήρθε η ώρα να νοιώσεις το χάδι της σιωπής.

Η ψυχή σου θα κολλήσει στο ταβάνι και τα παντζούρια θα τρίζουν ασφυκτικά.

 

Ο χώρος γεμίζει, 

το δωμάτιο θα εκραγεί.

 

Δεν γνωρίζω αν είναι αληθινό αλλά...

Η θέληση πηδάει και γυρίζει στην πραγματικότητα χωρίς να πρέπει.

 

Τι να κάνω; Το ζωντανό κύτταρο διαφέρει από τον ζωντανό άνθρωπο.

Τα πάντα είναι τόσο επιφανειακά, που άμα τα αγγίξεις με λίγη δύναμη θα σπάσουν σε χιλιάδες κομμάτια.

Θα διαλυθεί η στιγμή σου.

Είναι αστείο αλλά τα πάντα φαντάζουν συμπτώσεις.

Δεν μπορώ να εξηγήσω τίποτα.

Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αλλά αυτό είναι.

Αυτό είναι το μόνο αληθινό. Αυτό είναι το μόνο μικρό.

 

Ο φόβος σκιάζει το δωμάτιο, μοιάζει με τρομακτική ταινία που αδυνατώ να την σβήσω γιατί μ’ αρέσει. Θα μπορούσα να βρισκόμουν σε κάποια από τις σκηνές του θεάματος,

θα μπορούσα να είχα φίλους μέσα σε εισαγωγικά.

Το μόνο που μπορώ να κάνω προς το παρόν, είναι να μείνω κλεισμένος στο κλουβί που με τρομάζει τόσο, όσο η ύπαρξη μου.

 

Να δώσω τέλος;

Που το ξέρω ότι το τέλος θα είναι τέλος και όχι αρχή;

Που το ξέρω; Εγώ ξέρω μόνο ότι μου μάθανε.

Είτε αυτοί λέγονται καθηγητές, είτε γονείς, είτε φίλοι, είτε τηλεόραση, είτε γράμματα.

Δεν ξέρω αν είμαι εγώ, αλλά ξέρω ότι ψάχνω να βρω το εγώ.

Αυτό μου φτάνει αλλά αυτό είναι που με γαμάει, λες και βρίσκομαι σε ένα κρεβάτι που τρίζει και η καταπληκτική και μοναδική πόρνη στο σενάριο του έργου είμαι εγώ.

 

Αξέχαστη αλλά αληθινή στιγμή, που μερικές φορές θέλω να πιστεύω ότι είναι ψεύτικη.

 

Όταν κοιτάω χαμηλά φοβάμαι μήπως πέσω.

Το κακό ξέρεις πιο είναι;

Είμαι μόνος!

Δεν υπάρχει κανείς να με κρατήσει.

Παλεύω με τον εαυτό μου σε έναν ανελέητο πόλεμο αντιπροσαρμογής.

ΤΙ ΕΧΩ ΆΡΑΓΕ;

Ας ξεκινήσουμε από μία απλή τρύπα.

Μία τρύπα που τα έκανε όλα μούσκεμα λόγο των καταστάσεων και της τάσης των υγρών.

Τίποτα δεν είναι παράλογο από την στιγμή που δεν ζούμε μέσα σε λογικές καταστάσεις.

Τίποτα δεν είναι λάθος από την στιγμή που κανένας δεν είναι αληθινός.

 

Τα πάνα κρέμονται από μία καθοδηγούμενη κλωστή.

Ένα γαμημένο καλούπι!

Μια προκαθορισμένη νοημοσύνη που σε προστάζει να ζήσεις όπως αυτοί γουστάρουν.

Θα κλάψεις όταν πρέπει,

θα γελάσεις όταν δεν θα ενοχλείς την άρρωστη ησυχία των γύρω σου,

θα φωνάξεις μόνο όταν γυρίζεται ταινία και το γράφει ο ρόλος σου,

θα διαμαρτυρηθείς την παγκόσμια ημέρα διαμαρτυρίας,

θα αγαπήσεις την γιορτή του Αγίου και θα μασκαρευτείς τις απόκριες.

Η μόνη διαφορά θα είναι πως τις επόμενες μέρες του χρόνου θα είσαι εσωτερικός καρνάβαλος.

Θα υποκρίνεσαι για να κερδίσεις αυτό που νομίζεις πως είναι άπιαστο

και θα κάνεις τα πάντα για να γεμίσεις τα κελιά σου.

 

Είναι σα να μου τραβάνε το κεφάλι και να μου χώνουν ένα τεράστιο καλάμι στα αυτιά.

Η διαδικασία αυτή επαναλαμβάνεται για έναν και μοναδικό λόγο:

Ήμουν το πιο γρήγορο σπέρμα!

 

Κληρονομούμε αμαρτίες.

Σκατά τα οποία τα πιάνουμε όλοι με τα χέρια μας και ο ένας πασαλείφει τα μούτρα του άλλου.

 

Σου σημαδεύουν τη νοημοσύνη και τον χαρακτήρα σύμφωνα με αυτά που διαδραματίζονται μέσα σε τέσσερις τοίχους.

Φτάνει να είμαστε όλοι όμορφοι!

Μην μας παρεξηγήσουν…

Να φοράμε καθαρά ρούχα και να πλενόμαστε 2 φορές τη μέρα,

να κόβουμε τα νύχια μας, να φτιάχνουμε τα μαλλιά μας και να φερόμαστε με μέτρο.

Ο μεγάλος αδερφός μας βλέπει!

 

Εξωτερικά πεντακάθαροι και από μέσα ευωδιάζουμε σκατίλα.

 

Βρωμάτε υποκρισία και σας σιχαίνομαι όλους ρε!

Δεν θέλω να εξαρτιέμαι από το παρελθόν σας.

Δεν θέλω να μου προγραμματίζετε το μέλλον.

Η ζωή μου ανήκει σε μένα μόνο.

Δεν γουστάρω άλλο να επαναλαμβάνονται οι ίδιες υστερικές καταστάσεις γύρω από τον εαυτό μου.

Δεν γουστάρω άλλο να πληρώνω τις μαλακίες τους.

 

Κοιμάστε επάνω σε σκατά!

ΑΡΧΗ

Στα μονοπάτια της δίνης, το μόνο που θα μας κάνει να νοιώσουμε καλύτερα είναι η στιγμή.

 

Εννοώ πως η αγαλλίαση της ζωής και της ύπαρξης, στηρίζεται πάνω σε συγκεκριμένες στιγμές.

 

Το τέλος ήρθε και βρυχάται έξω από την πόρτα μας!

 

Καλά ντε!

Τελειώνω!

Μη κάνεις έτσι.

 

Τέλος.