Ό,τι καταφέραμε, το θέλαμε τελικά.-

Χρόνο με το χρόνο, μάθαμε να είμαστε αυτόνομοι ιδιοτελώς και αποξενωθήκαμε αγκαλιάζοντας την κατάθλιψη και τη μιζέρια.

Γι αυτό, θα ήθελα να είχα τη σοφία ενός παιδιού, που καταστρέφει με απρονοησία το παιχνίδι του.

Ξέρεις ότι, τρεκλίζουμε γιατί πατάμε πάνω τους...

και ξαφνικά δίχως να το καταλάβουμε, το τώρα έγινε η ιστορία που θέλαμε πάντα να γράψουμε.

Συχνά σου θύμιζα, πως υπάρχουν ελάχιστοι 

που νοιάζονται για σένα και ζημιώνουν τον εαυτό τους γι’ αυτό.

Λίγοι που νοιάζονται για τον εαυτό τους αλλά και για τους άλλους το ίδιο.

Αρκετοί που νοιάζονται μόνο γι αυτούς ζημιώνοντας τους υπόλοιπους 

και οι πιο πολλοί που δε νοιάζονται για όλο αυτό.

Κι εσύ το ήξερες ότι ο φόβος εκτός των άλλων, δημιουργεί σύνορα, κλειδαριές, θρησκείες και εξουσίες.

και μου έλεγες πως ο καθένας μπορεί να ντυθεί 

με την πλαστικοποιημένη δημιουργία των άλλων,

μόνο που θα εκτίθεται μέχρι να λιώσει.

Στην επόμενη κοινωνική εξέγερση, θα μου μιλάς πάλι για

αλλαγή της εξουσίας και όχι για την κατάργηση της.

Το κράτος όμως, είναι σαν το αναπηρικό καροτσάκι 

που είσαι υποχρεωμένος να κάτσεις

 δίχως να έχεις κάποιο πρόβλημα και πριν ακόμα μάθεις να περπατάς.

 Χρειάζεται και τον «αριστερό» και τον «δεξί» τροχό για να προχωρήσει.

Να σταθούμε στα πόδια μας!